Krótka historia okładek albumów

W tym tygodniu przyglądamy się klasycznym okładkom albumów. Czy to, co znajduje się na okładce, wpłynie na następny zakup muzyki? Przyjrzyjmy się, skąd wziął się ten pomysł.

Począwszy od pierwszych płyt sprzedawanych w 1910 roku, aż do 1938 roku, otrzymywało się je jedynie w brązowej kopercie z nazwą wytwórni. W tym czasie płyty nie były czymś do przeglądania i były sprzedawane w sklepach elektrycznych, w dużej mierze chodziło o to, aby znać nagranie, które chcesz i poprosić o nie sprzedawcę.

Dla przemysłu, który rozwija się dzięki kreatywności, nie było nic innego niż muzyka na płycie, aby zachęcić słuchaczy. Początkowy skok nastąpił w latach 20-tych XX wieku, kiedy to puste okładki zostały oprawione w duże, przypominające książki "albumy" oparte na koncepcji albumu fotograficznego, ponownie te kartonowe lub skórzane okładki przypominały książki w twardej oprawie znacznie bardziej niż dzisiejsze albumy.

W 1938 roku Columbia Records zatrudniła Alex Steinweiss Jako pierwszy dyrektor artystyczny, to właśnie Steinweissowi przypisuje się koncepcję okładki albumu, jaką znamy dzisiaj, a w późniejszej części lat 40. wiele dużych wytwórni poszło w jego ślady, wprowadzając papierowe okładki i oryginalne projekty. Termin "album" został ostatecznie użyty do opisania 12-calowych płyt LP (długogrających), które odtwarzane są z prędkością 33 kHz.^1/3 RPM i w latach 50. stał się standardowym formatem dla albumów.

Koncepcja ta pozwoliła artystom wyrazić siebie poprzez coś więcej niż tylko muzykę, a wraz z rozkwitem branży w latach 60. artyści byli w stanie wyrazić siebie poprzez swoje dzieła sztuki, a także muzykę. Wielkim ruchem w tym kierunku był wzrost psychodelii w połowie lat 60-tych, który zaowocował powstaniem wyszukanych albumów, takich jak "Sgt. Peppers" The Beatles, "Odessey and Oracle" The Zombies i "The Psychedelic Sounds of The 13".^th Windy podłogowe".

Wraz ze wzrostem popularności płyt kompaktowych i zasłużonym odpoczynkiem LP pod koniec lat 80-tych, artyści tacy jak The Smiths zaczęli definiować się poprzez wykorzystanie fotografii na swoich okładkach, z których każda była daleka od głównego nurtu i nadawała undergroundowy, mroczny klimat. W ten sam sposób Radiohead wykorzystali ilustrację Stanleya Donwooda jako okładkę każdego albumu po ich debiucie w 1992 roku.

Podczas gdy wiele zespołów wciąż podąża za tłumem pod względem okładek albumów i lubi dopasowywać się do reszty na półkach; inne zespoły wykorzystują tę przestrzeń jako formę tożsamości, The White Stripes poradzili sobie z tym doskonale dzięki czerwonym, białym i czarnym okładkom każdego albumu w całej swojej karierze.